آلزایمر
آلزایمر
آلزایمر : شایع ترین دلیلی که عقل زوال پیدا می کند، به دلیل از دست دادن حافظه و توانایی های فردی در افراد، بیماری آلزایمر است.
آلزایمر نامی است که در سال 1906 بر روی این بیماری گذاشته شد.
این نام خانوادگی پزشکی است که 20 سال تلاش و تحقیق بر روی این بیماری انجام داده تا بتواند خصوصیات این بیماری را شرح دهد.
آلزایمر که بیماری شایع در سالخوردگان است از یک فراموشی ساده بیشتر است.
در آلزایمر تغییرات بسیاری در مغز بیماران رخ می دهد که سبب کوچک شدن مغز و همچنین از بین رفتن سلول های مغزی می گردد که به جای سلول های مغزی لکه های متعددی با اشکال خاصی به نام پلاکت های پیری می نشینند.
بیماری است که پیشرونده است و در مدت زمانی 8 تا 20 سال به تدریج رشد و پیشرفت می کند و به اوج خود می رسد.
نشانه ها وعلائم بیماری به آرامی شدیدتر می شود و با از دست دادن حافظه کوتاه مدت، و با فراموشی نام ها، آدرس ها و موارد کوچک شروع می شود.
تا جایی پیشرفت می کند که فرد مبتلا راه برگشت به منزلش را فراموش می کند.
این نکته را نیز بدانید که بعضی از بیماری ها مثل : بیماری های تیروئید، افسردگی، مشکلات قلبی، برخی از غفونت ها، تداخل در استفاده از دارو ها و استفاده زیاد الکل امکان دارد که علائمی مانند آلزایمر را در بیماران ایجاد کنند که با آلزایمر اشتباه گرفته شود.
پرستار بیمار و پرستار سالمند نقش مهمی در ارتباط با این افراد دارند.
خوب است که پرستار کودک نیز اطلاعاتی درباره این بیماری داشته باشد.
وضعیت جهانی
با توجه به شواهد و آمارها در کل جهان حدودا 18 میلیون نفر به بیماری آلزایمر دچار هستند.
این تعداد تا سال 2025 به تعداد 34 میلیون نفر نیز خواهد رسید.
بیشترین آمار و موارد بالارفتن در کشورهای در حال توسعه به چشم خواهد خورد که به دلیل افزایش سن جامعه جهانی است.
به عنوان مثال در سال 1991 تقریبا 70 میلیون نفر در هند، سنشان بیشتر از 60 سال بودند که این تعداد افراد در سال 2001 به 77 میلیون نفر رسید.
تقریبا 3/5 میلیون نفر در ایالات متحده دچار این بیماری هستند که نزدیک به 200000 نفر از آنها سنی زیر 65 سال دارند.
بر طبق آمارها از هر هشت نفری که بالای 65 (13%) سال دارندبه این بیماری مبتلا هستند و هفتمین عامل مرگ است.
در عرض هر 70 ثانیه یک نفر به این بیماری دچار می شود و پیش بینی می شود که در اواسط قرن این خطر ابتلا به 33 ثانیه کاهش پیدا کند و تعداد مبتلایان به 19 میلیون نفر افزایش می یابد.
بیماری آلزایمر بیماری است که تقریبا 6% از افراد بیشتر از 65 سال را درگیر می کند و بروز این بیماری با بالارفتن سن نیز بیشتر می شود.
در سنین بالای 80 سال بیماری شیوع بیشتری دارد.
احتمال ابتلا شدن در بانوان به آلزایمر و دیگر بیماری های روال عقل نسبت به آقایان بیشتر است.
16 درصد از بانوان در سن بیشتر از 71 سال ابتلا به آلزایمر داشته، این در حالی است که در همین گروه سنی در آقایان 11 درصد دچار این بیماری هستند.
دیگر تحقیقات دست به این یافته که تفاوت آشکاری بین مبتلا شدن به این بیماری در زنان و مردان دیده نمی شود.
هر چقدر سال های آموزش اشخاص بیشتر باشد در احتمال دچار شدن به این بیماری نیز اثر گذار خواهد بود.
مبتلا شدن به این بیماری در افرادی که دارای تحصیلات بیشتری نسبت به کسانی که تحصیلات کمتری دارند، پایین تر است .
دلایل احتمالی
در یک فرد سالم مغز او دارای 100 میلیارد سلول عصبی است که با نام نرون شناحته می شود.
این سلول های اعصاب با نقاطی که به آنها سیناپس می گویند ارتباط برقرار می کنند، که در این نقاط اطلاعات عصبی تبادل می شود که در این نقاط اطلاعات عصبی تبادل می شود.
در بیماری آلزایمر تبادل اطلاعات دچار اختلال می شود و امکان دارد به طور کلی از بین برود و یا تعداد سیناپس ها از حد طبیعی پایین تر بیارد که در آخر منجر به مرگ سلول های عصبی می شوند.
علت اصلی بیماری آلزایمر هنوز هم ناشناخته است.
با این وجود نیز دلایلی چ.ن سن و پیشینه خانوادگی را مرتبط با آن نمی دانستند.
بسیاری از اشخاصی که به آلزایمر دچار می شوند بالای 60 سال سن دارند و هر چه سن بالاتر باشد احتمال دچار شدن به این بیماری نیز بالا می رود.
با این تفاسیر بوده اند افرادی که در سنین 40 و حتی 50 سال دچار آلزایمر شده اند.
همچنین اشخاصی که فردی از خانواده او (پدر، مادر، خواهر و ...) به این مشکل دچار بوده اند، شانس بیشتری برای مبتلا شدن به این بیماری را دارند تا اشخاصی که هیچ گونه سابقه ای ندارند.
یعنی بودن ژن یا ژن های ناقص سبب بالارفتن ابتلا به آلزایمر می شود.( 1% خطر در این نوع وجود دارد که فرد در زیر 30 سال به این بیمار دچار شود.)
بعضی از دانشمندان اعتقاد دارند که امکان دارد بیماری بر اثر یک عفونت ویروسی باشد که سال ها خاموش می ماند و طول می کشد تا کاملا بروز کند .
عوامل خطر زای عروقی مثل پرفشاری خون، دیابت و کلسترول بالا هم مهم هستند.
اثرهای بیماری
با بالارفتن سن تغییراتی در حافظه به وجود می آید که طبیعی است.
ولی نشانه های بیماری آلزایمر چیزی بیشتر از فراموشی های موقتی و ساده است.
این بیماری در انتها بر تمامی چنبه های زندگی شخص مثل قکر کردن، احساسات شخصی و اعمال و رفتار تاثیر می گذارد.
این تاثیرات در اشخاص مختلف است.
همچنین این بیماری بر توانایی های شخصی مثل درک کردن، فکر کردن، به خاطر سپردن و ارتباط برقرارکردن تاثیر گذار است .
قدرت تصمیم گیری کاهش می یابد.
ساده ترین کارها و کارهای روزمره و همیشگی را که طی سالیان طولانی انجام می داده، به آرامی از یاد برده و یا به طور کلی فراموش خواهد کرد.
در ابتدای امر خازرات نزدیک یا همان هایی که در حافظه کوته مدت هستند و بعد خاطرات دور و گذشته در حافظه دائمی از یاد می رود.
این اشخاص در هنگام صحبت کردن دچار سردرگمی می شوند و رشته کلام را از دست می دهند و توانایی پیدا کردن لغات مناسب در همان گفتگو را برای ادامه دادن را از دست می دهند .
این بیماران کنترل بر احساسات و حالات و رفتار را از دست می دهند.
با پیشرفت کردن بیماری، فرد دیگر دوستان و نزدیکان و محل های آشنا را نمی شناسد.
تغییرهای به وجود آمده در مغز سبب تغییراتی در رفتار شخص نسبت به محیط خود می شود.
واکنش هایی از این مدل شامل ترک منزل، تکرار کارها یا کلماتی که در حرفا گفته شده، پنهان کردن اموال شخصی، رفتارهای خشن، پرخاشگری، بی قراری یا رفتارناشایست جنسی در افراد دیده می شود.
پیشرفت بیماری به تدریج سبب ضغف قوای جسمانی این افراد با این مشکل می شود.
این بیماری اگرچه سبب تغییرهایی در افراد می گردد اما افراد هنوز هم قادر هستند قدردانی خود را ابراز کنند و احساساتی مانند خشم، خوشحالی، ترس، غم و یا عشق را نشان بدهند.
این 10 نشانه و علامت را جدی بگیرید :
گرچه نشانه ها و علائم بروز آلزایمر در اشخاص متفاوت است، اما نشانه های اولیه ای هستند که در میان خیلی از این افراد که دچار این مشکل هستند مشترک بوده که در زیر به تعدادی از این علائم ناراحت کننده می پردازیم:
از دست دادن حافظه: شایع ترین نشانه در آلزایمر فراموش کردن است.
مخصوصا آنهایی که در فاصله نه چندان دور یاد گرفته اند.
این در حالی است که از یاد بردن قرارهای ملاقات، نام یا شماره تلفن دوستان طبیعی بوده.
ولی در اشخاصی که به آلزایمر دچار هستند فراموشی بیشتر رخ می دهد و بعدها هم با گذشتن زمان مواردی را که فراموش کرده اند را نیز به خاطر نخواهند آورد.
این تغییرها بر روند کارهای روزانه شخص مانند حمام کردن، خوردن و لباس پوشیدن افراد اثرهای سوء داشته و این اشخاص دیگر قادر به انجام آنها نخواهند بود.
مشکلات زبانی : در زمان هایی ممکن است که هر شخصی به سختی بتواند کلمات درستی را که باید بگوید پیدا کند.
ولی افراد دچار این بیماری در اکثر مواقع کلمات ساده را نیز فراموش و یا واژه هایی غیر معمول را جایگزین کرده و بیان می کنند.
سردرگمی زمانی و مکانی : از یاد بردن و یا اینکه به کدام سمت در حال رفتن هستند، تا حدودی نرمال است.
ولی اشخاص دچار بیماری اکثرا خیابان های خود را که منزل در آن هست را گم کرده ویا به کل فراموش می کنند، کجا هستند و یا چکونه به این مکان رسیده اند و یا چگونه به خانه برگردنند.
کاهش قوه قضاوت : هیچ شخصی در همه زمان ها قضاوت هایش درست نیستند.
ولی اشخاص مبتلا به آلزایمر اکثرا بدون در نظر گرفتن آب و هوا لباش می پوشند.
برای مثال امکان دارد در روزهای گرم چندین بلوز را روی هم بپوشند و یا برعکس اینعمل در زمستان انجام دهند.
مشکل در تفکر انتزاعی: اشخاص مبتلا به این بیماری در اغلب موارد به طور کلی شماره ها را از یاد می برند و یا نمی دانند که چه کاری باید با ان انجام دهند .
قراردادن اشیاء در جای نادرست: برای هر فردی امکان دارد که به طور اتفاقی کلید و یا کیف پولش را جاهای غلط بگذارند.
ولی اشخاص مبتلا به آلزایمر اکثرا وسایل را در جاهای اشتباه می گذارند.
برای مثال امکان دارد اتو را در یخچال قرار بدهند.
تغییر در رفتار و خلق و خو: اشخاصی که به آلزایمر دچار هستند خیل یبه سرعت امکان دارد تغییر خلق بدهند .
برای مثال امکان دارد از حالت آرام و خوشحال به حالت گریه و یا عصبانیت تغییر خلق بدهند.
تغییر شخصیتی: شخصیت اشخاص در طول زندگی امکان دارد تا حدودی عوض میشود و تغییر کند، اما اشخاصی که دچار آلزایمر هستند به طور بارزی تغییر شخصیت می‌دهند.
برای مثال امکان دارد بدگمان، ترسو یا وابسته به سایر افراد خانواده بشوند.
از دست دادن قوه ابتکار و نوآوری : در برخی از زمان ها خستگی بخاطر کارهای خانه، فعالیتهای تجاری و یا مسئولیت‌های اجتماعی طبیعی است.
ولی اشخاص دارای آلزایمر اکثرا بسیار غیرفعال هستند.
ساعت‌های طولانی را به تماشای تلویزیون می پردازند. بیش از حد طبیعی می‌خوابند و هیچ تمایلی برای فعالیت نشان نمی دهند.
درمان و مراقبت
اگر چه بیماری آلزایمر درمان ریشه کن کننده ای ندارد.
ولی درمان های که وجود دارند قادرند روی مسیر بیماری اثر کندکننده داشته باشند.
داروهایی نظیر آدام بخش ها می توانند به کمتر شدن اضطراب، کنترل رفتارهای ناگهانی یا بهتر شدن روحیه در این افراد کمک کنند.
انجام ورزش های مختلف می تواند به کاهش بیقراری کمک کند.
پیادروی به طور منظم و شنا برای این افراد مفید هستند.
داشتن یک برنامه غذایی منتوع هم باعث پیشگیری از ایجاد مشکلات گوارشی، کم آبی بدن، سوء تغذیه و کمبود ویتامین های مورد نیاز می گردد.
استفاده از خشکبار به خصوص فندق به تقویت حافظه کمک می کند.
به دلیل اینکه فندق دارای پیش ماده "سروتونین" می باشد که برای ارتباط سلول های عصبی با همدیگر مهم است.
داروهای بسیاری در بازار هستند که می توانند نشانه های این بیماری
مانند زوال حافظه و گیجی را کمتر کنند.
شواهدی هستند که نشان می دهند تغییر در سبک زندگی نیز می تواند به ای بیماری کمک کند.
درمان های متفاوت و مختلفی نیز وجود دارد که برخی نشانه های خاص در این بیماری را هدف خود قرار داده و سبب می شوند زندگی این اشخاص بهبود یافته و بهتر شوند.
در حالیکه تعداد درمان های موجود در حال حاضر محدود بوده ولی یافتن درمان مناسب بسیار مهم و ارزشمند است.
دانشمندان و محققان در جستجوی روش های جدیدی برای درمان و پیشگیری از این بیماری هستند.
در زیر به چندین دارو اشاره می شود که می تواند زندگی بیماران را بهبود بدهد.
دونپزیل:
استفاده از این دارو نشانه های خفیف، متوسط و شدید می تواند آلزایمر را بهتر نماید.
با این وجود این دارو نمی تواند این بیماری را متوقف کند و درمان قطعی داشته باشد.
این دارو از شکسته شدن یک ماده ی شیمیایی به نام استیل کولین جلوگیری می کند.
داروسازان و متخصصان این باور را دارند که این ماده برای حافظه، تفکر و استدلال بسیار مهم است.
این دارو در روز فقط یک بار باید مورد مصرف قرار بگیرد و آن هم حتما تحت نظر پزشک و با تجویز او باید صورت بگیرد.
برای شروع دادن دارو به بیماران می توانید با دوز پایین 5 میلی گرم در روز شروع کنید و با گشت چندین عفته دوز آن را بالا تر برده و به 10 میلی گرم برسانید.
عوارض این دارو می تواند تهوع، استفراغ و اسهال و مشکلات گوارشی باشد.
از دیگر عوارض آن خستگی، کاهش وزن و گرفتگی عضلات می باشد.
ریواستیگمین:
ریواستیگمین در آن از دسته داروهای دونپزیل است.
این دارو میتواند با محافظت از سطح استیل کولین در مغز بروز نشانه‌ها و علائم زوال عقل را کمتر کند. مصرف این دارو در روز دوبار بوده و در بازار به صورت کپسول و مایع خوراکی وجود دارد.
اشخاصی که نشانه‌های شدید گوارشی همچون خونریزی را دارند می‌توانند از بسته‌های پوستی این دارو استفاده کنند.
گالانتامین:
این دارو با بالابردن سطح استیل کولین در مغز کار می‌کند و همین کار به سلولهای مغزی کمک می‌کند با یکدیگر در ارتباط باشند.
مصرف این دارو در روز دوبار بوده و در بازار به صورت کپسول و مایع خوراکی وجود دارد.
بیماران در شروع کار ۸ میلی گرم از این ماده را مورد استفاده قرار می دهند و با گذشت زمان مقدار دوز مصرفی بالا می رود.
این دارو نیز میتواند مشکلات گوارشی مشابه دونپزیل و ریواستیگمین، ایجاد کند.
ممانتین:
این دارو سطح گلوتامات را میتواند تنظیم کند. شاید بدانید که گلوتامات یک پیام رسان شیمیایی است و وجود آن برای حافظه و یادگیری بسیار ضروری می‌باشد. متخصصان بر این باورند که گلوتامات اضافی میتواند برای مغز سمی باشد.
این دارو به صورت قرص، مایع خوارکی و کپسول در اختیار افراد قرار دارد. اگرچه این دارو برای کنترل آلزایمر متوسط تا شدید تایید شده است، اما برای بیمارانی با نشانه‌های خفیف نیز تجویز میشود.
عوارض جانبی این دارو شامل یبوست، سردرد و سرگیجه است.
ممانتین طولانی رهش و دونپزیل:
در این نوع درمان میتواند دو نوع دارویی که برای درمان آلزایمر مورد استفاده قرار می‌گیرد را ترکیب کنند. این دو دارو دونپزیل و ممانتین است. این روش از درمان برای افرادی مورد استفاده قرار می گیرد که مصرف چند قرص در روز برای آنها مشکل ساز می شود.
مشابه سایر درمان‌های تایید شده برای آلزایمر، این درمان نیز نمیتواند از بیماری پیشگیری کند یا از سرعت پیشرفت رشد آن را بکاهد.
این روش درمانی توانایی این را دارد که فرایندهای ذهنی و عملکرد کلی بیماران را بهبود ببخشد.
عوارض جانبی شایع در اشخاصی که این دارو را مصرف می کنند، برگیرنده سردرد،سرگیجه، کمبود اشتها و کبودشدگی است.
تمرینات ورزشی:
فعالیتهای بدنی که سبب بالارفتن ضربان قلب می‌شوند برای سلامت کلی بدن مفید هستند.
این تمرین ها می‌توانند سلامت مغز را بهبود ببخشند.
مطالعه ها و تحقیقات انجام شده در انجمن بیماران آلزایمری نشان دهنده این است که ورزش میتواند نتیجه مثبتی بر روی این بیماری داشته باشد.
در یک مطالعه و تحقیق انجام شده شرکت کنندگان در آن در آموزش‌های ایروبیک و کشش شرکت کردند.
این اشخاص به مدت ۴۵ تا ۶۰ دقیقه در این تمرین ها بوده اند.
بعد از سپری شدن چند ماه، محقق ها به این نتیجه رسیدند که تمرین های ورزشی میتواند سلامت مغز را بالا ببرد.
در مطالعه ی دیگری بیمارهایی که آلزایمر خفیف تا متوسط داشتند به صورت تصادفی در تمرین های ورزشی شرکت کردند و بعضی از آن ها نیز در گروه کنترلی قرار گرفتند.
بعد از سپری شدن 16 هفته، پژوهش گران به این نتیجه رسیدند که تفاوتی بین عملکرد ذهنی این اشخاص ایجاد نشده است ولی ورزشکاران نشانه‌های اضطراب، تحریک پذیری و افسردگی کمتری داشتند.
به همین دلیل به این اشخاص توصیه میشود سه روز در هفته و در هر کدام به مدت ۲۰ الی ۳۰ دقیقه به تمرین های ورزشی بپردازند.
تعامل در فعالیتهای ذهنی و اجتماعی:
تعامل و همکاری در فعالیتهای ذهنی و اجتماعی میتواند نشانه‌ها و علائم آلزایمر را بهبود ببخشد.
این فعالیت‌ها شرایط بیماری را معکوس (برعکس) نمی‌کنند ولی هر کدام نقش بسزایی در حفظ سرزندگی مغز بازی می‌کنند.
هنگامی که این موارد با تمرین های ورزشی و رژیم غذایی سالم ادغام می‌شوند میتواند تاثیر بیشتری داشته باشد.
همچنین، ارتباط داشتن با اشخاص میتواند خطر مبتلا شدن به افسردگی را پایین آورده.
متخصصان و پزشکان توصیه می‌کنند بیماران که به آلزایمر مبتلا هستند در فعالیتهای مختلفی مانند کنسرت و تئاتر ها شرکت کنند.
ایی امر میتواند نشانه‌های موجود را تا حد زیادی بهبود ببخشد.
رژیم غذایی سالم:
غذای مغز مشابه غذایی که برای بدن مصرف میشود بسیار مهم می باشد. اشخاص باید رژیم غذایی معتدلی داشته باشند که اسید چرب اشباع پایینی دارد.
علاوه بر این کاهش مصرف نمک و شکر و استفاده از وعده‌های غذایی که در آن میوه‌ها، سبزیجات، بوقلمون، ماهی، آجیل، غلات سبوس دار و اسیدهای چرب سالم است میتواند بسیار مفید باشد.
انجمن بیماری آلزایمر ارتباط موثری بین رژیم غذایی و عملکرد ذهن دست یافته اند.
مشاهدات نشان میدهد که رژیم غذایی سالم میتواند مفید باشد.
آیا رژیم غذایی میتواند خطر زوال عقل را کاهش دهد؟
متخصصان و پزشکان در این حوزه بر این باورند که مصرف رژیم غذایی سالم علاوه بر بدن بر روی مغز نیز اثر خواهد داشت.
پس این گزینه را نیز در ذهن داشته باشید.
داروهای ضدالتهاب:
بعضی از دانشمندان در حال توسعه داروهایی برای تسکین التهاب مغز هستند.
التهاب یکی از جواب های طبیعی بدن به عفونت است ولی مقدار زیاد التهاب میتواند به سلولهای مغز و عملکرد آن آسیب وارد کند.
در یک مطالعه حیوانی مفنامیک اسید(یک داروی ضدالتهاب غیر استروئیدی) روند از دست دادن حافظه در موش‌ها را معکوس کرده است
).
این موش‌ها از لحاظ ژنتیکی به گونه ای دستکاری شده اند که بیماری آلزایمر و نشانه‌ها و علائم آن در این موش‌ها توسعه یافته بود.
با این حال، درمانی که در موش کارساز است امکان دارد کمکی به انسان‌ها نکند.
اگرچه نتایج به دست آمده امیدوار کننده است اما این تنها اولین قدم برای تعیین اثربخش بودن چنین درمان‌هایی است و مطالعه های بیشتری برای تایید آن نیاز خواهد بود.
درمان‌های غیر دارویی برای تحریک و پرخاشگری:
زمانی که حافظه و استدلال به آرامی رو به زوال می‌رود، اشخاص احساس خشم و اضطراب خواهند داشت.
در مراحل پایانی این بیماری، این اشخاص امکان دارد از لحاظ فیزیکی یا شفاهی پرخاشگر شده باشند.
دکتر اپوستولوا در این باره می‌گوید: تا زمانی که لازم نباشد من از درمان‌های دارویی برای نشانه‌های رفتاری استفاده نمی‌کنم.
او به اعضای خانواده و پزشک ها توصیه می‌کند از فعالیتهای اجتماعی و درمان رفتاری استفاده کنند.
گوش دادن به حرفهای بیمار، فراهم اوردن اطمینان قلبی و تعامل و همکاری با او در فعالیت های مختلف میتواند شخص را آرام کند.
داروهایی برای پرخاشگری و تحریک:
داروی تایید شده‌ای برای درمان نشانه‌ها و علائم رفتاری در نتیجه ی زوال عقل وجود ندارد.
به همین دلیل است که پزشکان در بعضی موارد نمی‌توانند داروهای نتیجه بخششی تجویز کنند.
با این وجود برخی از پزشک ها سعی بر این دارند از داروهایی مانند سیتالوپرام (Celexa) استفاده کنند که یک داروی ضدافسردگی و مهار کننده انتخابی بازجذب سروتونین می باشد.
انتخاب دیگری که پیش روی پزشک ها قرار دارد Nuedexta است.
این دارو برای درمان اثرات بی ثباتی عاطفی تایید شده است.
بی ثباتی عاطفی به یک نوعی اختلال عصبی اشاره دارد که با گریه کردن بی‌اختیار یا گریه و خنده غیرقابل کنترل یا دیگر ظواهر عاطفی نمود پیدا می‌کند.
در حالی که داروهای آنتی سایکوتیک به عنوان یک انتخاب محسوب می‌شوند ولی باید زمانی مورد استفاده قرار گیرند که نشانه‌ها و علائم حاد و شدید است.
داروهای ضد افسردگی:
درمان افسردگی در بیماران مبتلا به آلزایمر امکان دارد در برگیرنده ادغامی از دارو و مشاوره‌های روان شناختی باشد.
پزشکان متحصص می‌توانند داروهای ضد افسردگی SSRI مانند سیتالوپرام و سرترالین را برای مبارزه با این نشانه‌ها تجویز کنند.
این داروها امکان دارد سطح سروتونین را بالا ببرند.
همانگونه که می‌دانید سروتونین یک پیام رسان شیمیایی ضروری در مغز است.
داروهای ضد افسردگی آتیپیک نیز فعالیت شیمیایی مغز را بالا می برند و می‌توانند انتخاب دیگری برای درمان افسردگی باشند.
بعضی از این داروها شامل میرتازاپین (remeron) و ترازودون است. عوارض جانبی احتمالی این داروها شامل خواب آلودگی، سرگیجه، خشکی دهان است.
آدوکانوماب و سولانِزوماب:
محققان در تلاش هایی که برای درمان این بیماری داشته‌اند، بعضی ویژگی‌های اساسی این بیماری را مورد هدف قرار داده اند.
یک رویکرد برای درمان این بیماری، حمله به آمیلوئید است.
آمیلوئید اصلی ترین مشخصه این بیماری به حساب می آید.
آمیلوئید برآمدگی‌هایی را در مغز بیماران تشکیل میدهد و پلاک‌های چسبناکی به وجود می آورد که باعث مرگ سلول‌ها میشود.
سولانِزوماب یک داروی تزریقی است که میتواند پلاک‌های تشکیل شده را از بین ببرد.
نتیجه های بالینی در اواخر سال ۲۰۱۶ و اوایل سایل ۲۰۱۷ مشخص شد.
تحقیق دیگری بر روی یک داروی مشابه دیگر به نام آدوکانوماب تمرکز کرده است.
در حال حاضر هیچ یک از این داروها در بازار وجود ندارد اما بیمارانی که به صورت بالینی از آن استفاده کرده اند بهبودهایی داشته اند.
بهبود سوخت و ساز بدن:
مطالعه و تحقیقات انجام شده نشان دهنده این است که رویکرد متابولیک برای درمان زوال عقل میتواند نتیجه بخش باشد.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا ۱۰ نفر از بیمارانی که مشکلات شناختی داشتند را مورد بررسی قرار داده اند.
هر یک از آنها رژیم غذایی درمانی،تمرینات ورزشی، تحریک مغز، بهینه سازی خواب و ویتامین‌ها را داشته و با این برنامه جلو رفته اند .
این تحقیق گزارش های موردی را نیز در خود گنجانده است.
بعضی از این اشخاص سرکار خود برگشته بودند و برخی دیگر مهارت‌های جدیدی فرا گرفته بودند.
بعضی از این اشخاص دیگر چیزی را از یاد نمی بردند.
این یک مطالعه بالینی نیست و امکان دارد اعمال آن در مقیاس وسیع کمی مشکل باشد.
